Rozdział 30

Przypomnienie:
  Wtedy Niall odetchnął głęboko i objął Patricię. Uśmiechnęła się do niego. Odwzajemnił uśmiech i pocałował ją w czubek głowy. "Idealna para" pomyślał  lokers kręcąc głową.

***

   W końcu nadeszła zima. Biały puch spowił cały Londyn. Ludzie na ulicach trzęśli się z zimna, a miejscami ich spotkań coraz częściej były ciepłe kawiarnie. Pati i Niall'owi układało się wręcz wspaniale. Co prawda, to prawda - pokłócili się kilka razy. Jednak nie były to kłótnie duże, raczej sprzeczki. Po kilku godzinach, najwyżej jednym dniu, przepraszali się i wszystko wracało do normy. Harry już zupełnie zapomniał o Ashley, a kiedy tylko ktoś coś o niej mówił, ucinał temat. Chłopcy zajęli trzecie miejsce w X Factor. Mieli coraz więcej fanek i coraz częściej wyjeżdżali na koncerty. Wtedy Patricia zostawała razem z Danielle. Bardzo się do siebie zbliżyły, były najlepszymi przyjaciółkami. Mimo iż znały się dopiero cztery miesiące, ufały sobie, powierzając tajemnice i prosząc o rady. Gdy Dan sprzeczała się z Liam'em, Pati pomagała im się pogodzić i odwrotnie. Wszystko układało się po ich myśli i było w jak najlepszym porządku.   Była środa. Chłopcy nagrywali nową płytę pod czujnym okiem Simon'a. Piosenka ułożona przez blondynkę wszystkim przypadła do gustu. Niall dopisał jeszcze jedną zwrotkę, a Cowell załatwił muzykę. Miało to być coś w stylu ballady. Tylko to wiedziała na razie nastolatka. Reszta była "ściśle tajna", jak mawiali chłopcy. Dan poszła na spotkanie z koleżankami, natomiast Patricia została w domu i czekała na swojego prywatnego nauczyciela. Był to bardzo miły mężczyzna w wieku około trzydziestu siedmiu lat. Miał ciemne włosy i duże, szaro błękitne oczy. Dziewczynie czasami wydawało się, że jest aż za uprzejmy. Czasem przyłapywała go także na tym iż patrzył za nisko, niż powinien. Kiedy raz powiedziała o tym przyjaciołom, Louis poradził jej kupić bluzkę z napisem „Oczy mam wyżej” albo coś w tym rodzaju, ale ona nie uważała tego za śmieszne. Tego samego wieczoru, kiedy już zasypiali, Niall powiedział, że mogą zwolnić nauczyciela.
   - Boję się o ciebie - przyznał bawiąc się kosmykiem jej włosów.
   - Nie przejmuj się. Dam sobie radę - odparła i pocałowała go.
   Dzisiaj miała biologię i geografię. Nie za bardzo lubiła te przedmioty, jednak uczyła się pilnie, bo chciała dobrze zdać maturę i dostać się na dobre studia, a nie skończyć w MacDonaldzie sprzedając frytki.
   Kiedy rozległ się dzwonek, powlokła się do drzwi i je otworzyła. Mężczyzna powitał ją ciepłym uśmiechem, który postarała się odwzajemnić.
   - Coś nie w humorze hmm...? - zapytał ją.
   - Po prostu nie za bardzo lubię biologię - odparła unosząc lekko ramiona.
   Pan Dickens, bo tak nazywał się nauczyciel, zaniósł się gromkim śmiechem, który rozbrzmiał w całym domu.
   - No to zabierajmy się do pracy. Uwiniemy się z tym jak najszybciej okey? - położył jej rękę na ramieniu.
   Blondynka poczuła się dziwnie, jednak nie dawała tego po sobie poznać. Kiwnęła tylko głową i ruszyła w stronę swojego pokoju. Miała wrażenie, że mężczyzna podążając za nią, patrzy na jej tyłek. "Ogarnij się" zganiła się w duchu. Westchnęła i usiadła przy biurku rozkładając książki.
   - Od czego zaczynamy dzisiaj? - zapytała lekko zrezygnowana.
   - Jak wolisz - uśmiechnął się do niej przyjaźnie, ukazując rządek nieskazitelnie białych zębów.
   - Obojętnie mi - wzruszyła ramionami. - Może być biologia.
   - Jak sobie szanowna pani życzy - skłonił się, a ona zmusiła się do słabego uśmiechu.
   Otworzyła książkę na stronie, której kazał i rozpoczęła się "lekcja". Niby lekcja jak lekcja, jednak w połowie stało się coś bardzo dziwnego, wręcz niepokojącego.
   - Ładna jesteś - rzekł mężczyzna dotykając jej twarzy.
   Dziewczyna poczuła się nieswojo.
   - No więc... homeostaza to... - zacinała się lekko.
   - Wręcz piękna - dodał przejeżdżając dłonią po jej szyi.
   - Proszę przestać - powiedziała przytrzymując jego rękę.
   - Ale przecież uczymy się biologii. Możemy pouczyć się w praktyce, nie uważasz? - zapytał zbliżając swoją twarz do jej.
   - Nie! Proszę stąd natychmiast wyjść!- wykrzyknęła dziewczyna.
   - Nie puszczę cię tak łatwo - zdenerwował się nagle.
   Przytrzymał ją za ręce, a następnie siłą rzucił na łóżko. Pochylił się nad nią i zaczął całować po szyi. Jednocześnie rozpinał jej spodnie. Nastolatka wyrywała się, ale nie była wystarczająco silna. Zaczęła płakać i wzywać pomoc.
   - Wrzeszcz sobie wrzeszcz - rzekł zaczynając rozpinać jej koszulę. - I tak nikt cię nie usłyszy. Kopnęła go z całej siły, ale to jeszcze bardziej go rozwściekliło.
   - Tak ze mną pogrywasz?! - wykrzyknął.

---------------------------
I stuknęła nam kolejna dziesiątka. Już trzydzieści rozdziałów, a u mnie w głowie jeszcze tysiące pomysłów... :D To już ostatni rozdział w czasie moich ferii. Nie chcę was rozpieszczać, a zresztą w poniedziałek już do szkoły :c
Pochwalę się xD Byłam w ten weekend na Finale Pucharu Polski w siatkówce mężczyzn w Częstochowie. I jak tak sobie siedziałam w drugim rzędzie i patrzyłam na mojego mensza Kovacevica, jak się rozgrzewał, to on się chyba na mnie popatrzył i się do mnie uśmiechnął *.* Ma taki piękny uśmiech <3 A mój drugi monsz Bartman przebiegł dwa metry ode mnie *.* Jaram się tym! xD Dobra, koniec :D
Wiecie co? Jestem trochę zmartwiona tym, że wchodzi was coraz mniej? Nie podoba wam się tutaj? T.T
To tyle z mojej strony, dzisiaj dość krótki dopisek, bo idę oglądać Niekrytego Krytyka *.*